- ontstaan van de Europese Unie - het Interbellum - oprichting Volkenbond<"> - Verdrag van Locarno< - conclusie

Om een beeld te schetsen van hoe de samenwerking tussen de verschillende landen is ontstaan, moeten we teruggaan in de geschiedenis.

Vanaf het begin van de Eerste Wereldoorlog bestond er namelijk een grote haat tussen Duitsland en Frankrijk. Dit duurde tot na de Tweede Wereldoorlog toen een groot gedeelte van West-Europa volledig verwoest was door de oorlog. Hieronder begint de geschiedenis vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog.

In 1919 kwam er een einde aan de Eerste Wereldoorlog, ook wel de ‘loopgravenoorlog’ genoemd.

Vanaf de Vrede van Versailles in 1919 werden de problemen in Europa door velen erkend. Na de oorlog werd er dan ook nagedacht over Europese oplossingen, maar dit waren vaak droombeelden.

Het probleem was dat in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog hard geprobeerd werd burgers nationaal te laten denken. Het eigen land moest voorop staan.

Frankrijk probeerde na de Eerste Wereldoorlog een veilig Europa te krijgen. Het grote probleem voor Frankrijk was hoe het gevaar van Duitsland ingedamd kon worden. Frankrijk kreeg helaas niet genoeg steun van grote landen als Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, waardoor het weinig kon beginnen.

Na het tekenen van de vrede dacht men positiever over de democratie . Mede door de Amerikaanse president Wilson werd toen ‘de Volkenbond’ opgericht. Dit verbond was opgericht om te zorgen voor veiligheid voor alle landen.

Maar ook hier ontstonden grote problemen doordat de landen hun eigen macht behielden. Toen Amerika een republikeinse president kreeg, leek de macht van een centraal Europa over. De republikeinen waren veel minder gericht op een samenwerking tussen een groot aantal landen dan de (democratische) president Wilson. De onmacht van de Volkenbond werd al snel duidelijk zichtbaar.

Toch ontstond na het min of meer mislukte idee van de Volkenbond bij een groep mensen een Europese geest. De Oostenrijkse graaf Coudenhove-Kalergi, kwam met het idee om een federaal Europa te starten. Zijn ideaal was het pan-Europese. Dit hield in dat in een aantal fasen geprobeerd zou moeten worden om een gemeenschappelijke economie en cultuur te vormen. Ondanks dat een aantal mensen positief stonden ten opzichte van één Europa, kreeg de graaf geen massale aanhang voor z’n idee.

In dit verdrag werd vastgelegd dat Duitsland afstand zou doen van Elzas-Lotharingen (gebied in zuidwest Duitsland) aan Frankrijk.

Duitsland werd vanaf dit moment lid van de Volkenbond en had dus weer wat te  zeggen. Dit alles was ingezet door de Franse minister van Buitenlandse Zaken Aristide Briand (rechts). Hij probeerde de Frans-Duitse relatie te verbeteren.

Het leek na het Verdrag van Locarno de goede kant uit te gaan met Europa, want beide landen leken gedeeltelijk bereid tot verzoening. Toch had Briand moeite om de andere Europese landen te overtuigen van zijn ideeën.

In 1930 probeerde Briand met een memorandum aan de landen uit te leggen hoe hij vond dat de Europese federatie eruit zou moeten zien. Omdat men in die tijd nogal sterk op het eigen land gericht was (nationalistisch) stelde Briand dan ook voor om de macht bij de landen zelf te leggen.

Wel legde hij uit dat door goede politiek van alle landen een gemeenschappelijke economie kon ontstaan. Briand kwam eigenlijk te laat met het voorstel. Dat bleek wel uit de vele negatieve reacties vanuit Duitsland en Groot-Brittannië. Duitsland was erg wantrouwend tegenover het voorstel en dacht dat Frankrijk hiermee een centrale positie in Europa wilde innemen. Verder groeide de Nazi-Partei (Duitsland) en in 1933 kwam deze partij zelfs aan de macht. Zij waren tegen een verbond met verschillende landen.

Uit het bovenstaande blijkt wel dat er al aardig wat ideeën voor één centraal Europa bedacht waren tussen de twee wereldoorlogen in. Toch was er veel tegenstand en hing het sterk af van wie de macht had in een land. Zo wilde de Amerikaanse president Wilson wel door met de Europese federatie , maar toen hij niet meer aan de macht was, werd er heel anders gedacht over buitenlandse politiek.
Dit is maar een voorbeeld. De geschiedenis hangt natuurlijk van nog veel meer beslissingen en momenten af, maar hiermee geven we in het kort aan hoe men over Europa dacht.